
ျမကြ်န္းညိဳညိဳမွ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္။
မဲဇလီကုန္း တမနက္မွာ သက္သက္က
နင္ကဗ်ာေရးျပီး တင္ေအာင္ေက်ာ္ဆီ ပို႕လိုက္ဦးေနာ္တဲ႔
လမ္းေဘးက လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေတြတရိပ္ရိပ္
ငါ႔စိတ္ဟာ ဆယ္႕ေျခာက္ႏွစ္သားေလး လိုေတာ႔
မေျပးလြားနိုင္ေတာ႔။
သစ္တရြက္ေၾကြတာက အစ အနိစၥ ရွဳရမယ္႕ အရြယ္ေရာက္မွ
သစ္တရြက္ေၾကြတိုင္း ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔ရက္ေတြဆီ
အတိတ္ကာလကို ျပတဲ႔ ရုပ္ရွင္ အေႏွးျပကြက္ေတြလို
ျပန္သြားၾကည္႕မိတယ္။
ဘာလိုလိုနဲ႕ ဒါေတြဟာ လြန္ခဲ႕ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္
ဘုရားဘုရား ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္တဲ႔လား။
ကဗ်ာေရးဘို႕ဆို
ျမင္းကပ္တေကာင္လို သံခြ်န္နဲ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္
ကုိယ္႕တင္ပါးကိုယ္ ထိုး ျပီး နိုးရတဲ႔ငါဟာ
ရုတ္တရက္ ပတပ္ရပ္လို႕ ဒုန္စိုင္းေျပးခဲ႕ျပီ
လြန္ခဲ႕ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ဆီ။
ပထမဆံုး မွတ္မိေနတာကေတာ႕
အဓိပတိလမ္းတခါးရြက္ၾကီးေတြဟာ...